Çoklu bir figür, birçok yüz ve birçok görünümdü. Onun içinde parlak şair buluştu, yansıma için yeni alanlar açan deneme uzmanı, doğru çevirmen ve dergi kadar önemli kültürel şirketler direktörü 'Sözdizimi'. Söyleyebiliriz … Gerçekten eşsiz bir İspanyol şiir figürü olduğunu çünkü Kanaryalı çevre, adaların büyük geleneğinden ayrılmadan, Lezama Lima İnsüler teleolojinin, modernite söylemini yenileyen uluslararası şiir hareketleriyle nasıl bağlantı kuracağını nasıl bildiğini tanımladı.
Onun için, Habermas'a gelince, modernite bitmemişti. Yani, modernite tarihimizin zaten kapalı bir dönemi değil, kendi içinde zamanımızın sanatını içermesi gereken yenilenen nefesti. Bu anlamda, her zaman çatışmada ortaya çıktıktan sonra, zor ve pürüzlülükle savaştıktan sonra İspanyollardan daha bitmemiş modernite yok. Onun görevi, muazzam hevesli, zamanımızın İspanyol şiirini, ona göre kendisine karşılık gelen ve bir şekilde kaybettiği modernitenin bu yere geri dönmekti.
Sánchez Robayna'nın şiirinde temel bir şey var: gerçeklik bir dil meselesidir, yani dünya bir kitaptır, gerçeklik ve biyografinin kendisi şairin çözülmesi gereken bir metindir. Robayna, her zaman şeylerin arka plan hayvanını arayan şairdi, arka plandaki hayvan da kendi hayatında. Şiirin her zaman yenilikçi bir dürtüden doğması gerektiğine dair daha anel ile savunan oydu. Karmaşıklığı Haroldo de Campoile ilgili Octavio Pazile ilgili Yves Bonnefoyile ilgili Bernard Noëlile ilgili Eugène Guillevicile ilgili Wallace Stevens veya Valente İspanyol şiirinde acı çeken büyük yalnızlığa karşı savunmak. Kendi yoluyla bir istisna olmak istiyordu ve bu onu daha da tartışmalı ve elbette daha müstehcen, daha ilginç hale getirdi. Geleneğimizi başka bir şekilde okumak, dışarıdan yazmak, bu onun yeri ve kaderiydi, belki de şiirimizde çok sık, etekler merkezdir.
Onun için, Habermas'a gelince, modernite bitmemişti. Yani, modernite tarihimizin zaten kapalı bir dönemi değil, kendi içinde zamanımızın sanatını içermesi gereken yenilenen nefesti. Bu anlamda, her zaman çatışmada ortaya çıktıktan sonra, zor ve pürüzlülükle savaştıktan sonra İspanyollardan daha bitmemiş modernite yok. Onun görevi, muazzam hevesli, zamanımızın İspanyol şiirini, ona göre kendisine karşılık gelen ve bir şekilde kaybettiği modernitenin bu yere geri dönmekti.
Sánchez Robayna'nın şiirinde temel bir şey var: gerçeklik bir dil meselesidir, yani dünya bir kitaptır, gerçeklik ve biyografinin kendisi şairin çözülmesi gereken bir metindir. Robayna, her zaman şeylerin arka plan hayvanını arayan şairdi, arka plandaki hayvan da kendi hayatında. Şiirin her zaman yenilikçi bir dürtüden doğması gerektiğine dair daha anel ile savunan oydu. Karmaşıklığı Haroldo de Campoile ilgili Octavio Pazile ilgili Yves Bonnefoyile ilgili Bernard Noëlile ilgili Eugène Guillevicile ilgili Wallace Stevens veya Valente İspanyol şiirinde acı çeken büyük yalnızlığa karşı savunmak. Kendi yoluyla bir istisna olmak istiyordu ve bu onu daha da tartışmalı ve elbette daha müstehcen, daha ilginç hale getirdi. Geleneğimizi başka bir şekilde okumak, dışarıdan yazmak, bu onun yeri ve kaderiydi, belki de şiirimizde çok sık, etekler merkezdir.
