Bu hikaye bilinmeyen bir numaranın aramasıyla başlıyor. Geleceğini bildiğiniz ama beklemediğiniz bir çağrı. “Fikrin kendisi beni perişan etti: Her şeye gücü yeten ordu beni saflara katılmaya çağırıyordu ve bunu reddetmemin hiçbir yolu yoktu. Mazal salonunda geçirdiği saatleri bile [centro cultural anarquista de Tel Aviv]Ne yediğim mercimek burgerler ne de Shulamit Aloni merkezinde izlediğim sansürlü filmler beni taslak duyurusundan muaf tutabilirdi. Ordu solcuları severdi, onlar da beni severdi” diye yazıyor Paulina Tuchschneider (1987), neredeyse hiç kurgu içermeyen (bu tür) bir roman olan 'La soldada'da (Periférica), burada geçirdiği zamanı anlatıyor… Daha Fazlasını Gör